Μη ρωτάς! Όλα είναι εκεί

Αυτό όμως που με μάγευε περισσότερο ήταν η κίνηση της μέσα στο νερό. Όση χάρη έλειπε από το περπάτημά της, την αναπλήρωνε και με το παραπάνω το λίκνισμα της στο υγρό στοιχείο. Ήταν πολλές οι φορές που θυμάμαι τον εαυτό μου να προσηλώνεται στις χορευτικές σχεδόν κινήσεις των χεριών και των ποδιών της κάθε φορά που βουτούσε. Η γραμμή του σώματός της έμοιαζε με μεταξωτή κορδέλα που τρεμόπαιζε στον άνεμο. Κάποτε μου’ χε πει : «Μ’ αρέσει, όταν βρίσκομαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, να κοιτώ τον ήλιο που με περιμένει κι εγώ να φτερουγίζω όσο γρηγορότερα μπορώ για να αισθανθώ την ομορφιά του αέρα με την πρώτη μου ανάσα. Πρέπει να νιώσεις πως δε θα καταφέρεις να φτάσεις ποτέ στην επιφάνεια, για να καταλάβεις τι υπέροχο συναίσθημα είναι να μπορεί ν’ αναπνέει κανείς!».